Heb je ooit gehoord van het vervloekte juweel? Ja, we weten dat het klinkt als een plot uit een actiefilm uit de jaren 90 (we missen je, trouwens), maar geloof ons, beste lezer, deze dingen bestaan echt, of sommige mensen geloven dat tenminste.

Dat klopt, we hebben het over de beroemde Hope Diamond, een prachtige steen waarvan wordt gezegd dat hij de oorzaak was van het ongeluk van veel machtige mensen. Laten we dit verhaal nu eens beter begrijpen.

De schittering in kwestie weegt ongeveer 45 karaat en heeft een unieke blauwachtige kleur, een waar spektakel voor elke juwelenliefhebber. Volgens de huidige cijfers kost dit "stuk pech" ongeveer 350 miljoen dollar.

Wat is de oorsprong van de steen? De exacte oorsprong van de diamant is onbekend, maar de meest geaccepteerde versie is dat in het jaar 1666 (nogal een suggestief getal), een rijke Franse koopman genaamd Jean-Baptiste Tavernier het item verwierf dat afkomstig was uit India.

Er ging wat tijd voorbij en de man verkocht de briljant samen met een paar andere voorwerpen aan niemand minder dan koning Lodewijk XIV. In het jaar 1678 vroeg de vorst zijn vertrouwde juwelier de steen te slijpen om hem een andere vorm te geven.

Toen het werk klaar was, begon de koning de diamant te dragen als dasversiering (geen wonder dat hij de "Zonnekoning" werd genoemd). Zo bleef dit waardevolle product meer dan een eeuw in het bezit van de koninklijke familie.

Het was echter een afstammeling van die heerser, koning Lodewijk XVI, die zich de "neveneffecten" van het mineraal begon te realiseren, door de uitvoering ervan als gevolg van het succes van de beroemde Franse Revolutie.

Krediet: History Channel/Reproductie

De diamant verdwijnt, maar verschijnt lang daarna weer

Te midden van zoveel historisch tumult bleef de Hope een tijdje in de vergetelheid, maar in 1812 dook het weer op. Een Engelse koopman genaamd Daniel Eliason werd naar verluidt betrapt met het kristal.

Het stuk was gekocht van John Francillon, een juwelier die een nogal mysterieuze dood stierf in de gevangenis, terwijl de nieuwe eigenaar maanden later zelfmoord zou plegen.

En blijkbaar heeft het juweel een voorliefde voor royalty's, want voordat hij zelfmoord pleegde, had Eliason het verkocht aan koning George IV van het Verenigd Koninkrijk. Onnodig te zeggen dat hij ook op een tragische manier aan zijn einde kwam, toch?

Door de vele schulden die de heerser tijdens zijn leven maakte, werd de briljant uiteindelijk opgepikt door verzamelaar Henry Philip Hope, een lid van een welvarende en gerespecteerde Engelse familie.

Maar zelfs zo'n overvloed zou de Hopes niet sparen van de gevolgen van het kwade kristal, want terwijl ze in Hope's bezit waren, verloren ze veel van hun oorspronkelijke landgoed, met een failliete en melancholische Lord genaamd Francis Hope als laatste eigenaar.

Uiteindelijk waren de laatste eigenaars van de ongelukkige diamant een echtpaar, Evaly en Ned McLean, in het jaar 1910. Nadat ze 9 jaar lang de steen hadden tentoongesteld, zou de vloek opnieuw verschijnen en hun zoon meenemen, die op slechts 10-jarige leeftijd werd overreden.

Na de tragische gebeurtenis was de moeder gek geworden en de vader verloor bijna alles wat hij had. De man probeerde zelfs het voorwerp te verpanden en kaartjes te vragen aan iedereen die het wilde houden, maar daar kwam een einde aan toen een dochter uit een rijke familie zelfmoord pleegde.

Toen ze allebei stierven, kwam het mineraal in handen van Harry Winston, die de legende niet geloofde, maar op mysterieuze wijze schonk de zakenman de steen na een tijdje in zijn bezit te zijn geweest aan het National History Museum, waar hij vandaag de dag nog steeds te zien is.