Η εξαφάνιση των ειδών είναι μια φυσική διαδικασία που λαμβάνει χώρα από την εμφάνιση της ζωής στη Γη. Κατά τη διάρκεια της χρονολογικής ιστορίας του πλανήτη μας, αρκετά είδη έχουν εξαφανιστεί και νέα είδη έχουν αναδυθεί.

Για να εκτιμήσουν τα ποσοστά εξαφάνισης ενός είδους, οι επιστήμονες λαμβάνουν υπόψη παράγοντες όπως ο αριθμός των ενηλίκων που αναπαράγονται, η υποβάθμιση του ενδιαιτήματός τους και η γεωγραφική τους κατανομή.

Στο παρελθόν, ένα είδος θεωρούνταν εξαφανισμένο όταν είχαν περάσει περισσότερα από 50 χρόνια χωρίς να υπάρχει καμία καταγραφή του. Σήμερα, για να κηρυχθεί ένα είδος εξαφανισμένο είναι απαραίτητο να εντοπιστεί το τελευταίο άτομο του είδους.

Και παρόλο που πρόκειται για μια φυσική διαδικασία, οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις που προκαλούνται από τον άνθρωπο αυξάνουν τα ποσοστά εξαφάνισης των ειδών εκατοντάδες ή χιλιάδες φορές υψηλότερα από τα φυσικά ποσοστά. Ο αφανισμός των ειδών έχει ως αποτέλεσμα οικολογικές ανισορροπίες στα οικοσυστήματα.

Παρόλο που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι σπάνιο ένα είδος που θεωρήθηκε εξαφανισμένο στο παρελθόν να βρεθεί ξανά, γεγονός που χαρακτηρίζει σφάλμα στην κήρυξη της εξαφάνισης του είδους, μεταξύ των ειδών που έχουν διαφύγει της εξαφάνισης βρίσκονται καρκινοειδή, έντομα, ψάρια, πτηνά και θηλαστικά.

Από τον κατάλογο των ειδών που επανεμφανίστηκαν, το πιο εντυπωσιακό είναι το κοελάκανθο. Αυτό το είδος ψαριού που κηρύχθηκε εξαφανισμένο πριν από 70 εκατομμύρια χρόνια ανακαλύφθηκε ξανά το 1938 στη νότια Αφρική.

Τα δύο ασπόνδυλα που περιλαμβάνονται στον κατάλογο είναι η γιγάντια μέλισσα Wallace και το καβούρι Sierra. Το πρώτο κηρύχθηκε εξαφανισμένο το 1981 και βρέθηκε ξανά μόλις το 2019, ενώ έξι καβούρια Sierra βρέθηκαν το 2021. Αυτά είχαν κηρυχθεί εξαφανισμένα από το 1955.

Το είδος των πυγμαίων πρωτευόντων Τάρσιερ θεωρήθηκε ότι είχε εξαφανιστεί τη δεκαετία του 1920, αλλά ανακαλύφθηκε ξανά το 2008 από επιστήμονες στην Ινδονησία.

Ο ελέφαντας (Somali sengi) εθεάθη για τελευταία φορά το 1970 και θεωρήθηκε ότι είχε εξαφανιστεί μέχρι που ανακαλύφθηκε ξανά το 2019.

Ένα σπάνιο είδος κολιμπρί, το κολιμπρί με τα δόντια της σπάθης, απειλήθηκε με εξαφάνιση το 1946, αλλά ανακαλύφθηκε εκ νέου ακόμη και πριν από τη δεκαετία του 2000.

Το πτηνό takahe, ιθαγενές της Νέας Ζηλανδίας, θεωρήθηκε ότι είχε εξαφανιστεί το 1898 λόγω του κυνηγιού, ωστόσο, 50 χρόνια αργότερα, ένας νέος πληθυσμός βρέθηκε στα όρη Murchison (Νέα Ζηλανδία).

Τέλος, μια ομάδα λίγων φαλαινών-δολοφόνων βρέθηκε το 2013 στα ανοικτά των ακτών του νησιού της Μαδαγασκάρης. Η πρώτη ανακάλυψη του ζώου έγινε το 2003.