Εν μέσω της κλιματικής αλλαγής, γίνεται πολύς λόγος για την εξεύρεση νέων μορφών καυσίμων που υπερβαίνουν τα μη ανανεώσιμα, όπως το πετρέλαιο. Στο πλαίσιο αυτό, ένας άνθρωπος επιδιώκει επίμονα εδώ και χρόνια τον στόχο του να αναπτύξει κινητήρες που λειτουργούν με νερό. Ο άνθρωπος αυτός είναι ο Stanley Meyer, ένας εφευρέτης που έχει εργαστεί στην Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών και ακόμη και στη διαστημική υπηρεσία που ονομάζεται NASA.

Αρχικά, πρέπει να σημειωθεί ότι το έργο του Meyer βασίστηκε σε εκείνο του Alexander Chernovsky και ο κύριος στόχος του ήταν η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από το νερό. Αυτό μπορεί ήδη να γίνει με τη χρήση ηλεκτρόλυσης, αν και δεν παράγει αρκετή ενέργεια για να τροφοδοτήσει ένα αυτοκίνητο.

Η ιδέα του Meyer ήταν να χρησιμοποιήσει ένα εναλλασσόμενο ρεύμα υψηλής τάσης για να διεγείρει τα μόρια του νερού. Από αυτό, το μόριο του υδρογόνου θα διαχωριζόταν και το μείγμα θα εγχυόταν σε μια συμβατική μηχανή καύσης. Στην εξάτμιση, τα άτομα θα επανενώνονταν και θα επέστρεφαν στη δεξαμενή, και έτσι θα ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί ως καύσιμο νερό βρύσης. Ο Meyer ονόμασε αυτό τοδιαδικασία "κυψέλης καυσίμου".

Ωστόσο, πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι αδύνατο να χρησιμοποιηθεί το νερό ως καύσιμο, αλλά για να αποδείξει την ιδέα του, ο Meyer θα έπαιρνε μέρος σε έναν αγώνα στην Αυστραλία. Ξεκίνησε την εταιρεία του, Water Fuel Cell Company (WFC), και έλαβε αρκετές προσφορές για να πουλήσει την πατέντα για το σχέδιό του.

Αν και ο επιστήμονας ισχυρίστηκε ότι ο σχεδιασμός του ήταν τελειωμένος, δεν επέτρεψε σε εμπειρογνώμονες να τον αξιολογήσουν. Ωστόσο, οι διανομείς που συναλλάσσονταν με την εταιρεία WFC προσέφυγαν στη δικαιοσύνη. Υπό το πρίσμα αυτό, τρεις εμπειρογνώμονες ανέλυσαν το αυτοκίνητο που είχε κατασκευάσει ο Meyer και έκριναν ότι η τροποποίηση ήταν χονδροειδής.

Στο πλαίσιο αυτό, αντιλαμβανόμαστε ότι ο Meyer έχει όμορφους λόγους, αλλά δεν υπήρχε τρόπος να τους εφαρμόσει αποτελεσματικά στην πράξη. Ο εξοπλισμός του ήταν πολύ υποτυπώδης και η συνεχής χρήση αυτού του τύπου καυσίμου ήταν απίθανη, καθώς το σύστημά του λειτουργούσε στα 40 kV, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι η κλασική μπαταρία θα εξαντλούνταν πολύ γρήγορα.

Εν ολίγοις, χωρίς την μπαταρία, δεν θα ήταν δυνατός ο διαχωρισμός των ατόμων και έτσι δεν υπάρχει καύσιμο. Επομένως, δεν είναι ακόμη δυνατό να χρησιμοποιηθεί το νερό ως καύσιμο.