در بحبوحه تغییرات آب و هوایی، در مورد یافتن اشکال جدیدی از سوخت که فراتر از سوخت های تجدیدناپذیر مانند نفت است، صحبت می شود. در این زمینه، برای سال ها یک مرد در هدف خود برای توسعه موتورهای آب کار سرسخت بوده است. آن مرد، استنلی مایر، مخترعی است که در نیروی هوایی ایالات متحده و حتی آژانس فضایی به نام ناسا کار می کرد.

در ابتدا لازم به ذکر است که کار مایر بر اساس کار الکساندر چرنوفسکی بوده و هدف اصلی او تولید برق از آب بوده است. این کار را می‌توان با استفاده از الکترولیز انجام داد، اگرچه انرژی کافی برای راه‌اندازی خودرو تولید نمی‌کند.

از این نظر، ایده مایر استفاده از جریان متناوب ولتاژ بالا برای تحریک مولکول های آب بود. از آنجا، مولکول هیدروژن جدا می شود و مخلوط به یک موتور احتراقی معمولی تزریق می شود. در اگزوز، اتم ها جمع شده و به مخزن باز می گردند و بنابراین می توان از آن به عنوان سوخت از آب لوله کشی استفاده کرد. مایر این فرآیند را «پیل سوختی» نامید.

با این حال، بسیاری از دانشمندان، در مواجهه با این ایده، معتقدند که استفاده از آب به عنوان سوخت غیرممکن است. با این حال، برای اثبات نظر خود، مایر در یک مسابقه در استرالیا شرکت کرد. با توجه به این موضوع، او شرکت خود را با عنوان شرکت پیل سوختی آب (WFC) افتتاح کرد وچندین پیشنهاد برای فروش پتنت برای طراحی آن دریافت کرد.

تا آنجا که دانشمند ادعا می کرد که پروژه او به پایان رسیده است، او اجازه ارزیابی آن را به کارشناسان نداد. با این حال، توزیع کنندگانی که با شرکت WFC مذاکره کردند، آن را به دادگاه بردند. در نتیجه، سه متخصص خودروی ساخته شده توسط مایر را تجزیه و تحلیل کردند و قضاوت کردند که این اصلاح ناخالص است.

در این زمینه متوجه می شویم که مایر سخنرانی های زیبایی دارد، اما هیچ راهی برای عملی کردن موثر آنها وجود ندارد. تجهیزات آن بسیار ابتدایی بود، علاوه بر این که استفاده مداوم از این نوع سوخت بعید بود، زیرا سیستم آن در 40 کیلو ولت کار می کرد، بدون در نظر گرفتن اینکه باتری کلاسیک خیلی سریع تمام می شود.

به طور خلاصه، بدون باتری، جدا کردن اتم ها ممکن نخواهد بود و بنابراین، سوخت وجود ندارد. بنابراین هنوز نمی توان از آب به عنوان سوخت استفاده کرد.