Προφίλ του Michael Burry

Ο Δρ Michael Burry είναι γιατρός στην εκπαίδευση και, επιπλέον, επενδυτής και διαχειριστής αμοιβαίων κεφαλαίων αντιστάθμισης κινδύνου, ο οποίος προέβλεψε και επωφελήθηκε από την κρίση των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων μειωμένης εξασφάλισης το 2008.

Διαβάστε επίσης: Mark Mobius: το ταξίδι του γκουρού των αναδυόμενων αγορών

Σε αυτό το άρθρο, θα καλύψουμε το ιστορικό του Δρ Michael Burry, θα μάθουμε τι συνέβη στο παρασκήνιο της χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά και πώς ο Δρ Burry απέτρεψε την κρίση.

Στοίχημα κατά της Wall Street

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι μεγάλες τράπεζες είχαν δεσμεύσει πλήρως τα κεφάλαιά τους στην αγορά ενυπόθηκων χρεογράφων που καλύπτονταν από στεγαστικά δάνεια μειωμένης εξασφάλισης (ενυπόθηκα δάνεια με πιστοληπτική ικανότητα κάτω του μέσου όρου), η οποία υπέφερε από μοιραίες διαρθρωτικές αδυναμίες.

Αλλά για ορισμένους έξυπνους επενδυτές που είδαν τα ενυπόθηκα χρεόγραφα ως αυτό που πραγματικά ήταν, η κοντόφθαλμη στάση των τραπεζών αντιπροσώπευε μια απαράμιλλη ευκαιρία. Μπορούσαν να στοιχηματίσουν ενάντια στη θέση της Wall Street και να αποκομίσουν τεράστια κέρδη.

Ο δρ Michael Burry ήταν, μαζί με τον Steve Eisman, σκεπτικιστής (το λιγότερο) σχετικά με την εμπιστοσύνη με την οποία η Wall Street πωλούσε ενυπόθηκους τίτλους. Ο Burry ήταν ένας άλλος outsider στα χρηματοοικονομικά, ο οποίος είχε έρθει στη Wall Street με ένα αντισυμβατικό υπόβαθρο και μια μοναδική ιστορία ζωής.

Έχασε το μάτι του σε ηλικία δύο ετών, όταν του το αφαίρεσαν μετά από μια σπάνια μορφή καρκίνου. Ο Δρ Michael Burry χρησιμοποίησε ένα γυάλινο μάτι για να αντικαταστήσει αυτό που είχε χάσει.

Ο Burry θα σημείωνε αργότερα ότι αυτό τον έκανε να δει τον κόσμο διαφορετικά, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ίσως από αυτοσυνειδησία, είχε πρόβλημα με τις διαπροσωπικές σχέσεις και θεωρούσε τον εαυτό του ένα είδος μοναχικού λύκου.

Για να αντισταθμίσει τις κοινωνικές του δυσκολίες (θα μάθαινε πολύ αργότερα στη ζωή του ότι έπασχε από το σύνδρομο Asperger, μια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού), έμαθε να αναλύει δεδομένα με αυστηρή ματιά στη λεπτομέρεια, βλέποντας μοτίβα που κανείς άλλος δεν μπορούσε να δει.

Ο Michael Burry ήταν γιατρός στην εκπαίδευση, ο οποίος ανακάλυψε το ταλέντο του στις επενδύσεις και την επιλογή μετοχών ενώ φοιτούσε στην ιατρική σχολή τη δεκαετία του 1990, αφού μελέτησε τις διδαχές του θρυλικού επενδυτή Warren Buffett.

Επενδυτικό blog

Στον ελεύθερο χρόνο του (ο οποίος, ως φοιτητής της Ιατρικής, ήταν σπάνιος), ξεκίνησε ένα επενδυτικό ιστολόγιο που γρήγορα έγινε το αγαπημένο των εμπόρων και των τραπεζιτών επενδύσεων - όλοι τους εντυπωσιάστηκαν από την ικανότητά του ως νεοεισερχόμενου στις επενδύσεις και από το γεγονός ότι το έκανε ενώ φοιτούσε στην Ιατρική Σχολή.

Ως επενδυτής, ο δρ Michael Burry ειδικεύτηκε στον εντοπισμό εταιρειών που θα μπορούσαν να αποκτηθούν σε τιμή χαμηλότερη από την αξία ρευστοποίησής τους, δηλαδή στην εύρεση εταιρειών που η αγορά υποτιμούσε. Αυτή η μορφή επένδυσης ταίριαζε απόλυτα στον αναλυτικό και αντισυμβατικό Burry, ο οποίος έβλεπε πράγματα που οι άλλοι δεν έβλεπαν.

Η επιτυχία του ιστολογίου του καθιέρωσε τον Dr Michael Burry ως αναγνωρισμένη αυθεντία στις επενδύσεις αξίας. Τελικά, εγκατέλειψε την ιατρική σχολή για να ακολουθήσει καριέρα στα χρηματοοικονομικά. Ο Joel Greenblatt της Gotham Capital προσέφερε στον Burry ένα εκατομμύριο δολάρια για να ξεκινήσει το δικό του ταμείο, το Scion Capital.

Το ταμείο Scion παρήγαγε γρήγορα αποτελέσματα για τους πελάτες του, αναμφίβολα λόγω των ιδέες Η έντονη κατανόηση του Burry για την πραγματική αξία και τον κίνδυνο, ήξερε πώς να νικήσει την αγορά.

Το 2001, ο S&P έπεσε σχεδόν 12%, αλλά ο δείκτης αυξήθηκε κατά 55%. Το 2002, ο S&P έπεσε περισσότερο από 22%, αλλά ο Scion αυξήθηκε κατά 16%. Ο Burry πίστευε ότι τα κίνητρα ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από ένα μεγάλο μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Οι περισσότεροι άλλοι διαχειριστές έπαιρναν απλώς ένα ποσοστό 2% επί των συνολικών περιουσιακών στοιχείων του χαρτοφυλακίου τους, το οποίο κέρδιζαν ανεξάρτητα από την πραγματική απόδοση.

Η Scion ακολούθησε διαφορετική στάση, χρεώνοντας τους πελάτες της μόνο για τα πραγματικά έξοδα λειτουργίας του ταμείου. Ο Burry επέμενε να κερδίζει μόνο όταν οι πελάτες του κέρδιζαν πρώτοι.

Η μυστική σάλτσα του Dr Michael Burry

Αλλά τι έκανε τον Dr Michael Burry τόσο επιτυχημένο; Πώς κατάφερνε να κερδίζει σταθερά την αγορά με τόσο μεγάλα περιθώρια; Αποδεικνύεται ότι δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο. Δεν υπήρχε εσωτερική πληροφόρηση. Δεν είχε μυστικές πληροφορίες ή ειδική τεχνολογία στην οποία δεν είχε πρόσβαση οποιοσδήποτε στη Wall Street.

Δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να αγοράζει μετοχές και να αναλύει τις οικονομικές καταστάσεις των εταιρειών. Αλλά και μόνο η ανάλυση των καταστάσεων τον έκανε να ξεχωρίζει. Κανείς άλλος δεν έκανε τον κόπο να κάνει τη σκληρή, κουραστική δουλειά της πραγματικής μελέτης για τις εταιρείες στις οποίες επένδυε.

Μια συνδρομή 100 δολαρίων ετησίως στο 10-K Wizard έδωσε στον Dr Michael Burry πρόσβαση σε όλες τις εταιρικές οικονομικές καταστάσεις που θα μπορούσε ποτέ να χρειαστεί.

Αν αυτό δεν του έδινε αυτό που χρειαζόταν, ξεψαχνιζόταν μέσα από σκοτεινές (αλλά δημόσια διαθέσιμες) δικαστικές αποφάσεις και κυβερνητικά κανονιστικά έγγραφα για πολύτιμα ψήγματα πληροφοριών που θα μπορούσαν να αλλάξουν την αξία εταιρειών και αγορών. Βρήκε πληροφορίες σε μέρη που κανείς άλλος δεν έμπαινε στον κόπο να ψάξει.

Ο Dr Michael Burry και η αγορά ακινήτων

Δρ Michael Burry

Ο Michael Burry είδε μια σπάνια ευκαιρία στην αγορά των ενυπόθηκων τίτλων που καλύπτονταν από στεγαστικά δάνεια μειωμένης εξασφάλισης, και πάλι εκεί όπου κανείς άλλος δεν έψαχνε. Αλλά αυτή ήταν μια στροφή στη συνήθη προσέγγισή του. Αντί να ψάχνει για υποτιμημένα περιουσιακά στοιχεία, θα στόχευε την αγορά των στεγαστικών δανείων μειωμένης εξασφάλισης λόγω της πεποίθησής του ότι ήταν εξαιρετικά υπερτιμημένη.

Ο Michael Burry είχε μελετήσει, με χαρακτηριστική ακρίβεια, τα υποκείμενα δάνεια από τα οποία αποτελείται η δεξαμενή των ενυπόθηκων δανείων που διοχετεύονται σε τίτλους. Είδε ότι οι δανειολήπτες χωρίς εισόδημα και χωρίς δικαιολογητικά καταλάμβαναν όλο και μεγαλύτερο μερίδιο των ενυπόθηκων δανείων.

Τα πρότυπα δανεισμού κατέρρευσαν μπροστά στην ακόρεστη ζήτηση της αγοράς για subprime, καθώς οι δανειοδότες επινόησαν όλο και πιο περίπλοκα μέσα για να δικαιολογήσουν τη χορήγηση δανείων σε σαφώς φερέγγυους δανειολήπτες. Όπως είδαμε, τα δάνεια αυτά επανασυσκευάστηκαν σε τίτλους και πωλήθηκαν από τις μεγάλες τράπεζες.

Ο κόσμος των συμβολαίων ανταλλαγής πιστωτικής αθέτησης

Αλλά πώς θα μπορούσε ο δρ Michael Burry να σορτάρει αυτού του είδους τα ομόλογα; Η δομή τους τα καθιστούσε αδύνατο να δανειοδοτηθούν, καθώς οι δόσεις ήταν πολύ μικρές για να αναγνωριστούν μεμονωμένα. Η αγορά δεν είχε κανένα μηχανισμό για έναν επενδυτή όπως ο Burry, ο οποίος πίστευε ότι η αγορά ενυπόθηκων ομολόγων χαμηλής εξασφάλισης ήταν ουσιαστικά άχρηστη. Αλλά ο Burry ήξερε μια λύση σε αυτό το πρόβλημα, το έκανε.επρόκειτο να βουτήξει στον κόσμο των συμβολαίων ανταλλαγής πιστωτικής αθέτησης.

Ο Burry είδε ότι τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή να δράσει. Μόλις έπαυαν να ισχύουν τα τεκμήρια για τα δάνεια μειωμένης εξασφάλισης και οι δανειολήπτες άρχιζαν να επιβαρύνονται με υψηλότερα επιτόκια (σε περίπου δύο χρόνια), θα ξεσπούσε ένα κύμα αθετήσεων που θα γονάτιζε την αγορά ενυπόθηκων τίτλων.

Μόλις αυτό άρχιζε να συμβαίνει, πολλοί επενδυτές θα ήταν απελπισμένοι να αγοράσουν ασφάλιση για τα ομόλογα στα οποία είχαν επενδύσει - και ο μόνος τρόπος για να το κάνουν αυτό θα ήταν μέσω των συμβάσεων ανταλλαγής πιστωτικού κινδύνου που θα είχε ο Δρ Michael Burry.

Ο Michael Burry δημιουργεί συμβόλαιο ανταλλαγής πιστωτικής αθέτησης για ενυπόθηκους τίτλους

Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα με το σχέδιό τους: δεν υπήρχαν συμβόλαια ανταλλαγής πιστωτικής αθέτησης για ενυπόθηκους τίτλους που καλύπτονταν από στεγαστικά δάνεια μειωμένης εξασφάλισης. Οι τράπεζες θα έπρεπε να τα δημιουργήσουν. Επιπλέον, οι περισσότερες από τις μεγάλες εταιρείες που θα ήταν πρόθυμες να τα δημιουργήσουν θα μπορούσαν να έχουν προβλήματα φερεγγυότητας και να μην είναι σε θέση να πληρώσουν τις αποδόσεις των συμβολαίων ανταλλαγής, εάν οι καταστροφικές προβλέψεις τους ήταν ακριβείς. Ήταν πολύ εκτεθειμένες στα στεγαστικά δάνεια μειωμένης εξασφάλισης.

Απέρριψε την Bear Stearns αλλά και τη Lehman Brothers ως πιθανούς πωλητές πιστωτικών ανταλλαγμάτων, υποστηρίζοντας ότι είχαν εμπλακεί πολύ στο παιχνίδι των subprime για να μπορέσουν να το αντέξουν όταν τα ομόλογα χρεοκοπήσουν.

Το 2005, μόνο η Deutsche Bank και η Goldman Sachs εκδήλωσαν ενδιαφέρον. Ο Dr. Michael Burry κανόνισε μαζί τους τη δημιουργία μιας σύμβασης πληρωμής, η οποία στη συνέχεια εγγυόταν την πληρωμή σε περίπτωση αποτυχίας μεμονωμένων ομολόγων. Τον Μάιο του 2005, αγόρασε swaps ύψους 60 εκατομμυρίων δολαρίων από την Deutsche Bank, δηλαδή 10 εκατομμύρια δολάρια για κάθε ένα από τα έξι ξεχωριστά ομόλογα.

Ο Burry επέλεξε αυτά τα ομόλογα αφού διάβασε τα ενημερωτικά δελτία, βλέποντας ότι αποτελούνταν από τα πιο αμφίβολα δάνεια μειωμένης εξασφάλισης.

Το έργο του Milton

Τελικά, ο δρ Michael Burry δημιούργησε ένα ξεχωριστό ταμείο, το οποίο ονομάστηκε Milton's Opus, αφιερωμένο αποκλειστικά στην αγορά και ανταλλαγή πιστώσεων σε τίτλους με υποθήκη. Τον Οκτώβριο του 2005, είπε στους επενδυτές του ότι πλέον κατείχαν περίπου 1 δισεκατομμύριο δολάρια από αυτά τα περιουσιακά στοιχεία.

Ορισμένοι επενδυτές εξοργίστηκαν που ο Burry είχε δεσμεύσει τα χρήματά τους σε ένα (όπως τους φάνηκε) τόσο επικίνδυνο στοίχημα. Η αγορά κατοικίας των ΗΠΑ δεν είχε ποτέ καταρρεύσει με τον τρόπο που προέβλεψε ο Burry. Αλλά ο Burry ήξερε επίσης ότι δεν ήταν απαραίτητη μια ολική κατάρρευση για να αποκομίσει τεράστια κέρδη. Με τον τρόπο που ήταν δομημένα τα swaps, θα έκανε μια περιουσία αν έστω και ένα κλάσμα της αγοράς κατέρρεε.των ενυπόθηκων δανείων πήγε στραβά, αλλά οι τράπεζες δεν έδειχναν να καταλαβαίνουν τι του είχαν πουλήσει.

Αλλά μέσα σε λίγους μήνες η αγορά άρχισε να βλέπει τη σοφία του Δρ Μάικλ Μπάρι. Πριν από το τέλος του 2005, εκπρόσωποι από τα trading desks της Goldman Sachs, της Deutsche Bank και της Morgan Stanley ζητούσαν από τον Μπάρι να πουλήσει πίσω τα credit default swaps που είχε αγοράσει - σε πολύ γενναιόδωρες τιμές. Το ξαφνικό ενδιαφέρον του για αυτό το χρηματοπιστωτικό μέσο, το οποίο τους είχε βοηθήσει να δημιουργήσουνλίγους μήνες νωρίτερα, μόνο ένα πράγμα μπορούσε να σημαίνει: τα υποκείμενα υποθήκες είχαν αρχίσει να καταρρέουν.

Όχι αρκετά γρήγορα

Αρχικά, οι τράπεζες και οι οίκοι αξιολόγησης δεν αναγνώριζαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο δρ Michael Burry ήταν βέβαιος ότι το στοίχημά του κατά της αγοράς κατοικίας θα δικαιωνόταν.

Αλλά ήταν μια ακριβή θέση, η οποία κόστιζε σημαντικά χρήματα στους πλούσιους πελάτες του εδώ και τώρα, καθώς συνέχιζε να χρωστάει στις τράπεζες τα ασφάλιστρα των συμβάσεων ανταλλαγής πιστωτικού κινδύνου που είχε αγοράσει. Για πρώτη φορά, ο Burry υποαπέδιδε σε σχέση με την αγορά. Το 2006, ο S&P είχε αυξηθεί περισσότερο από 10 τοις εκατό - η Scion είχε χάσει 18,4 τοις εκατό.

Εξέγερση των επενδυτών

Ο Burry ήταν μπερδεμένος από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόταν η αγορά. Τα στοιχεία των παρόχων ενυπόθηκων δανείων συνέχισαν να επιδεινώνονται καθώς το 2006 μεταπήδησε στο 2007 (και τα επιτόκια teaser έληξαν).

Τα δάνεια παραπαίουν με ολοένα και υψηλότερα ποσοστά, αλλά η τιμή της ασφάλισης των τίτλων που αποτελούνταν από αυτά τα δάνεια συνέχισε να πέφτει. Ήταν σαν να είχε γίνει φθηνότερο το ασφαλιστήριο συμβόλαιο πυρκαγιάς ενός σπιτιού, αφού το σπίτι είχε πάρει φωτιά. Η λογική, για πρώτη φορά, απέτυχε στον Δρ Μάικλ Μπέρρυ. Και ήταν αντιμέτωπος με την εξέγερση των επενδυτών, όταν οΟι πελάτες άρχισαν να ζητούν πίσω τα χρήματά τους από το ταμείο του, θεωρώντας τον εγκληματία ή τρελό.

Αυτό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα για τον Dr. Burry. Υπήρχε μια διατύπωση στις συμφωνίες ανταλλαγής πιστωτικής αθέτησης του Burry με τις τράπεζες που επέτρεπε στις μεγάλες εταιρείες της Wall Street να ακυρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τον Burry εάν τα περιουσιακά τους στοιχεία έπεφταν κάτω από ένα ορισμένο επίπεδο.

Έτσι, ακόμη και αν οι προβλέψεις του Scion αποδεικνυόντουσαν σωστές, οι μεγάλες τράπεζες θα μπορούσαν να μπλοφάρουν μέσα στην κρίση, να διατηρήσουν υψηλές τιμές για τους ενυπόθηκους τίτλους μειωμένης εξασφάλισης, να κατεβάσουν το ρολόι του Burry και να τον αναγκάσουν να διαγράψει τη θέση του πριν εισπράξει ούτε σεντ. Ήταν επιτακτική ανάγκη γι' αυτόν (και για τους επενδυτές του, αν και λίγοι ήταν πεπεισμένοι) να μην υπάρξει μαζική απόσυρση τωνΘα έχαναν τα πάντα, ενώ ήταν έτοιμοι να κερδίσουν τα πάντα.

Dr Michael Burry Τσέπες στο πλάι

Τι έκανε λοιπόν ο Burry; Είπε στους επενδυτές ότι όχι, δεν μπορούσαν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους, οπότε με αυτόν τον τρόπο "τσέπωσε" τα χρήματα των επενδυτών του, κρατώντας τα επενδυμένα μέχρι να ολοκληρωθεί πλήρως το στοίχημά τους.

Όμως, καθώς το 2007 άρχισαν οι προαναφερθείσες καταρρεύσεις της αγοράς των στεγαστικών δανείων, η τύχη της Scion άρχισε να αλλάζει, όπως ακριβώς είχε πει ο Dr. Michael Burry στους επενδυτές ότι θα άλλαζε. Μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2007, η Scion σημείωσε άνοδο 18%. Τα δάνεια δεν πήγαιναν καλά και οι δανειολήπτες πλήττονταν με υψηλότερους τόκους. Ο λογαριασμός ήταν επιτέλους απαιτητός για τη Wall Street.

Σε μία μόνο ομάδα ενυπόθηκων δανείων που η Scion στοιχημάτισε κατά των αθετήσεων, οι υποθήκες καθώς και οι πτωχεύσεις αυξήθηκαν από 15,6% σε 37,7% από τον Φεβρουάριο έως τον Ιούνιο του 2007.

Περισσότερο από το ένα τρίτο των δανειοληπτών είχαν αθετήσει τα δάνειά τους. Τα ομόλογα ήταν ξαφνικά άχρηστα. Επιπλέον, το σπίτι είχε πάρει φωτιά. Οι επενδυτές προσπαθούσαν να πουλήσουν αυτά τα ομόλογα (σε ένα κλάσμα της αρχικής τους αξίας) ή να αγοράσουν ασφάλιση για τα κακά στοιχήματα που είχαν κάνει - ασφάλιση που τώρα ανήκε στον Mike Burry.

Η μεγαλύτερη εμπορική απώλεια στην ιστορία

Ο Burry στην ταινία "Το μεγάλο στοίχημα". Διαχειριστής αμοιβαίου κεφαλαίου στοιχημάτισε στην κατάρρευση της αγοράς ενυπόθηκων ομολόγων που προκάλεσε την παγκόσμια πτώση του 2008.

Όταν η Morgan Stanley παραδέχθηκε τελικά την ήττα της και αποχώρησε από τη διαπραγμάτευση, έχασε καθαρά 9 δισεκατομμύρια δολάρια, τη μεγαλύτερη απώλεια συναλλαγών στην ιστορία της Wall Street. Μέχρι το τέλος του 2007, η τράπεζα έχασε περισσότερα από 37 δισεκατομμύρια δολάρια μέσω της αγοράς ενυπόθηκων τίτλων που καλύπτονταν από στεγαστικά δάνεια μειωμένης εξασφάλισης και των σχετικών παραγώγων. Οι συνολικές απώλειες από τα περιουσιακά στοιχεία των ΗΠΑ που σχετίζονταν με τα στεγαστικά δάνεια μειωμένης εξασφάλισης θα ξεπερνούσαν τελικά το 1τρισεκατομμύρια.

Ο δρ Michael Burry εξαργύρωσε τις μάρκες του για το μεγάλο του short στις 31 Αυγούστου. Τα κέρδη του ήταν περισσότερα από 720 εκατομμύρια δολάρια. Ωστόσο, προς μεγάλη του απογοήτευση, οι επενδυτές που είχαν τόσο λίγη εμπιστοσύνη στη στρατηγική του δεν τον ευχαρίστησαν ποτέ ούτε του ζήτησαν συγγνώμη που αμφισβήτησε την ηθική του, ακόμη και τη λογική του.

Ο ίδιος πάντα απέρριπτε την τυπική πολιτική των διαχειριστών κεφαλαίων να χρεώνουν αμοιβή 2% επί του συνολικού χαρτοφυλακίου των περιουσιακών στοιχείων που διαχειρίζεται, πιστεύοντας επομένως ότι αυτό δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένας τρόπος να εξαπατούν τους επενδυτές χωρίς να κάνουν πραγματική δουλειά.

Αυτή η ακεραιότητα του στοίχισε ακριβά, καθώς πλήρωνε παχυλά ασφάλιστρα για τα πιστωτικά swaps του. Χρειάστηκε ακόμη και να απολύσει προσωπικό για να διατηρήσει τη θέση του. Αφού έκανε τους πελάτες του ακόμη πλουσιότερους με τα άκρως επιτυχημένα στοιχήματά του, αποφάσισε να αντιστρέψει την πορεία του και να αρχίσει να τους χρεώνει τέλη.

Burry σήμερα

Ο Burry εξακολουθεί να ασχολείται με τον χρηματοπιστωτικό τομέα και εξακολουθεί να κάνει προβλέψεις για το τι θα μπορούσε να πάει στραβά στην οικονομία. Επιπλέον, ρευστοποίησε την εταιρεία του το 2008 για να επικεντρωθεί στις προσωπικές του επενδύσεις. Ο Michael Burry εκτιμάται ότι έχει καθαρή αξία περίπου 200 εκατομμύρια δολάρια.

Αν σας άρεσε αυτό το περιεχόμενο, τότε δείτε περισσότερα άρθρα σχετικά με τους πλουσιότερους και πιο επιτυχημένους άνδρες στον κόσμο περιηγούμενοι στο blog μας!