Profil Jorge Paulo Lemanna

Jorge Paulo Lemann jest ekonomistą i biznesmenem z Rio de Janeiro, uznanym w 2021 r. przez Forbes za drugiego najbogatszego człowieka w Brazylii.

Przeczytaj także: Luis Stuhlberger: od niezdary do multimilionera i największego zarządzającego funduszami w Brazylii

Weteran jest drugim po Brazylijczyku Eduardo Saverinie, współzałożycielu Facebooka.

Syn szwajcarskich rodziców, po których odziedziczył podwójne obywatelstwo, Lemann jest referencją jako przedsiębiorca w Brazylii, posiadający dość osobliwą kulturę korporacyjną.

Czytaj dalej i poznaj historię i trajektorię jednego z najbogatszych ludzi na świecie.

Kim jest Jorge Paulo Lemann?

Jorge Paulo Lemann, 1986 (Zdjęcie: Celso Meira/Globo via Getty Images)

Jorge Paulo Lemann urodził się w Rio de Janeiro 26 sierpnia 1939 r. jako syn ojca imigranta ze Szwajcarii i matki pochodzenia szwajcarskiego.

Jego ojciec porzucił serowarstwo i mleczarstwo w Szwajcarii, kiedy zdecydował się przyjechać do Brazylii.

Ale w Resende - RJ, otworzył Lemann & Company, w tym samym segmencie.

Kiedy Jorge Paulo miał 14 lat, zmarł jego ojciec, co bardzo wstrząsnęło rodziną.

Jednak nadal poświęcał się nauce i ukończył szkołę średnią, otrzymując od swoich przyjaciół tytuł "najbardziej prawdopodobnego sukcesu".

I tak się stało, Lemann odniósł sukces i wraz ze swoimi dwoma głównymi partnerami, Marcelem Tellesem i Beto Sicupirą, stworzył imperium światowego kapitalizmu.

W ciągu tych 81 lat Lemann był w stanie stworzyć Banco Garantia i zainwestować w takie firmy jak Lojas Americanas, Brahma i Antarctica, które utworzyły Ambev.

Zainwestowała również w takie firmy jak Telemar, Gafisa i ALL.

Przechodząc do inwestycji zagranicznych, Leman założył fundusz 3G Capital.

W ramach tego przedsięwzięcia kupiła sieci Burger King, Tim Hortons, Popeyes i Heinz.

Jeśli chodzi o filantropię, Jorge Paulo jest twórcą trzech podmiotów: Fundação Estudar, Fundação Lemann i Instituto Tênis.

Szkolenie

Lemann ukończył nie mniej niż Harvard!

Tak więc w 1957 roku młody człowiek został zapisany na kurs ekonomii, który ukończył w ciągu zaledwie dwóch lat zamiast zwykłych trzech.

Początek podróży

Świeżo po ukończeniu studiów młody Lemann wrócił do Brazylii i rozpoczął poszukiwania pracy na rynku finansowym.

Jorge Paulo rozpoczął pracę w Deltec, firmie założonej w Rio de Janeiro w 1946 roku w celu handlu akcjami na rynku Ameryki Łacińskiej.

Jednak zniechęcony początkowym stanem rynku kapitałowego w Brazylii, postanowił wykorzystać swoje podwójne obywatelstwo szwajcarskie i spróbować stażu za granicą.

W Genewie Lemann dostał pracę w banku Credit Suisse, ale praca tam nie przyniosła mu szczęścia.

Wynikało to z faktu, że instytucja była zbiurokratyzowana, z hierarchią oraz powolnymi i otynkowanymi procesami.

W związku z tym młody człowiek poprosił o opuszczenie stażu po siedmiu miesiącach.

Po powrocie do Rio w 1963 r. Lemann został zatrudniony przez firmę finansową Invesco.

To właśnie tam Jorge Paulo lubił pracować i to właśnie w Invesco naprawdę zrobił różnicę.

Stworzył tam dział rynków kapitałowych, który zaczął sprawiać kłopoty tradycyjnym operatorom giełdowym.

Ich strategia działała na zasadzie "równoległej giełdy".

W rezultacie Invesco było w stanie przesunąć 5% wolumenu na giełdzie w Rio de Janeiro.

Po tym ruchu Lemann awansował na partnera w firmie, ale w 1966 roku Invesco zbankrutowało.

Libra Brokerage

Po katastrofie z Invesco, Jorge Paulo musiał przejść do innego biznesu i zaczął inwestować w brokera Libra, razem z Jorge Carlosem.

Cóż, obaj przyjaciele otrzymali z góry 26% udziałów w firmie, które podzielili po równo.

Dzięki ich obecności firma brokerska osiągnęła pozytywne wyniki, pozyskując nawet nowe talenty, które towarzyszyły Lemannowi w innych przedsięwzięciach, takich jak Luiz Cezar Fernandes.

Jednak w 1970 r., po nieudanej próbie wykupienia kontroli nad Librą, Jorge Paulo został zmuszony do sprzedaży swoich udziałów za 200 000 USD.

Gwarancja pośrednictwa

Lemann, Telles i Sicupira

W 1971 r., za pieniądze ze sprzedaży domu maklerskiego Libra, zespół Lemann, Ramos da Silva i Luiz Cezar oraz dwóch inwestorów kupiło obligacje maklerskie Garantia.

W następnym roku Marcel Hermann Telles został zatrudniony jako likwidator, a w 1973 r. Carlos Alberto Sicupira również został wezwany do pracy w domu maklerskim.

Współpraca między Lemann, Telles i Sicupira trwa do dziś!

Ale czy wiesz, jaki był sekret tego, że to zadziałało? Według Lemanna było to możliwe tylko dzięki kilku filarom:

• Wszystkie trzy kierują się tymi samymi wartościami;
• Jeden nie zakłóca pracy drugiego;
• Role trzech partnerów zawsze były dobrze zdefiniowane;

Filary te były tak silne w partnerstwie między tymi trzema firmami, że dopiero 27 lat później, w 2000 roku, sformalizowały one umowę partnerską.

W rzeczywistości było to konieczne tylko w celu ułatwienia sukcesji, ponieważ trio przedsiębiorców ma 11 spadkobierców.

Kontrowersyjna kultura Lemanna

Podczas gdy praca w firmie rodzica jest powszechną ścieżką wśród rodzin, które utrzymują firmy, dla Lemanna nie jest to rzeczywistość.

Dzieje się tak, ponieważ miliarder zawsze zabraniał dzieciom i małżonkom partnerów pracy w firmach.

W związku z tym problemy, które często występują w firmach rodzinnych, nie występują w firmach zarządzanych przez Lemann.

W tym sposobie myślenia Lemann był zainteresowany zatrudnieniem PSD: biednego, inteligentnego i głęboko pragnącego się wzbogacić.

Oznaczało to mniej więcej tyle, co biedna, sprytna osoba z wielkim pragnieniem wzbogacenia się.

Innymi słowy, dla Lemanna stopień naukowy nie był wystarczający, interesowali go ludzie o zwycięskim nastawieniu.

W tym scenariuszu, jako jeden z właścicieli firmy brokerskiej Garantia, Lemann pomógł ustanowić nową kulturę.

W tamtych czasach w bankach i firmach panowała duża hierarchia i formalność.

Gwarancja chciała jednak pójść inną drogą.

Na przykład nie było ścian oddzielających biura, a garnitur i krawat nie były obowiązkowe.

Ponadto model wynagradzania również różnił się od modelu przyjętego przez główne instytucje finansowe w Brazylii.

Garantia zastosowała model Goldman Sachs, z pensjami poniżej rynku i półrocznymi premiami.

W tym scenariuszu premie mogły sięgać milionów i zależały wyłącznie od indywidualnych wyników.

Oznacza to, że firma działała zgodnie z zasadą merytokracji, w której wszyscy pracownicy we wszystkich obszarach uczestniczyli w ocenie co semestr.

Tak więc, jeśli wyniki były na poziomie lub powyżej oczekiwań, pracownicy otrzymywali premie.

Jeśli jednak wydajność spadła poniżej oczekiwań, pracownik był zwalniany.

Rozwój miliardowego imperium Lemanna

Widząc sukces Garantii, amerykański bank JP Morgan próbował kupić część Garantii w 1976 roku.

Lemann miał jednak trudności z prowadzeniem biznesu i zdecydował się na bankowość inwestycyjną.

W kolejnych latach Lemann zmusił partnerów-założycieli do sprzedaży części ich spółki, aby mógł przekazać ją nowym osobom.

W 1982 roku Lemann kupił Lojas Americanas, która z powodu złego zarządzania finansami tonęła.

Jednak według obliczeń Lemanna, Lojas Americanas była tak tania, że mogła zyskać na samej sprzedaży nieruchomości, gdyby wszystko poszło nie tak.

W 1994 roku spełniło się marzenie, a dzięki firmom, w które zainwestowali założyciele, Garantia miała najlepszy rok w swojej historii, z zyskiem prawie 1 mld USD.

Jednak cztery lata później, wstrząśnięta skutkami kryzysu azjatyckiego, Garantia została sprzedana Credit Suisse za 675 milionów dolarów.

Drinki: nowy zakład miliarderów

Niektórzy ludzie tracą pieniądze na napojach alkoholowych, ale dla Paulo Lemanna stanie się właścicielem Ambev przyniosło mu miliardy!

Wszystko zaczęło się w 1889 roku, kiedy gwarancja była opłacalna.

W czasach tłustych krów Lemann zdecydował się kupić Brahmę za 60 milionów dolarów.

Ponieważ Sicupira była odpowiedzialna za zarządzanie Lojas Americanas, Telles został wybrany do przekształcenia Brahmy w dochodowy biznes.

Początkowo celem było obniżenie wydatków o 10% i zwiększenie przychodów o ten sam procent, i ta strategia zadziałała.

W ciągu zaledwie dwóch lat obroty wzrosły o 7,5%, zysk potroił się, a 35% najlepszych pracowników otrzymało premię w wysokości do dziewięciu pensji.

Z Brahmą na torze, w 1999 roku, udało mu się przejąć konkurencyjną Antarktydę.

Tak więc po 45 latach negocjacji obie firmy połączyły się, stając się Ambev, piątym co do wielkości producentem piwa na świecie.

W 2004 roku Ambev połączył się z belgijskim Interbrew, stając się liderem w branży piwowarskiej.

To przedsięwzięcie wygenerowało łączny roczny przychód w wysokości 12 mld USD, działalność w 140 krajach i 12% rynku.

Dzięki dobrym zwrotom, osiągając zysk zwiększony o 150%, Brazylijczycy zaatakowali Anheuser-Busch, producenta Budweisera.

Tak więc, ku uciesze Jorge Paulo Lemanna, Marcela Tellesa i Beto Sicupiry, w listopadzie 2008 roku, za 52 miliardy dolarów, partnerzy stali się kontrolującymi udziałowcami amerykańskiego browaru.

Obecnie fuzja wszystkich tych firm piwowarskich nosi nazwę ABInBev.

Spojrzenie poza Brazylię

Biznes mógł iść dobrze w Brazylii, zwłaszcza z zakładem na browary, ale ambicja trio przedsiębiorców chciała rozszerzyć granice.

Z tego powodu w 2004 r. zdecydowali się utworzyć fundusz, którego celem było inwestowanie w spółki spoza Brazylii: 3G.

Sześć lat później 3G udało się kupić kontrolę nad siecią Burger King za 4 miliardy dolarów.

W 2013 roku, we współpracy z inwestorem Warrenem Buffettem, 3G ogłosiło przejęcie producenta żywności Heinz.

Ponadto weszły one w zakres funduszu 3G Restaurant Brands International, sieci Popeyes, Movile (właściciel iFood) i Gera Venture Capital.

Więcej artykułów o najbogatszych i odnoszących największe sukcesy mężczyznach na świecie na naszym blogu!